2.2.2 Hinder: geuremissie en hedonische waarde

Geurhinder is een optelsom (het cumulatieve resultaat) van herhaalde stank gedurende een langere periode. Kenmerken hierbij zijn gewijzigd gedrag of gedragsaanpassing. Dit gedrag uit zich in:

• klagen
• het sluiten van ramen en deuren
• geen bezoek meer uitnodigen, et cetera[1].

De hoeveelheid hinder komt voor een groot deel door:

• de hoeveelheid geur die het bedrijf emitteert (de geurconcentratie die in de omgeving aanwezig is)
• de frequentie waarmee dat gebeurt
• de blootstellingsduur
• het karakter van de geur (hedonische waarde).

Een geur van een afvalverwerker zal eerder hinder veroorzaken dan een geur van een bakkerij. Het karakter van een geur, of de 'aangenaamheid' van een geur, kan onder andere worden beoordeeld met behulp van een zogenaamde 'hedonische schaal'. Deze verloopt van -4 tot +4, ofwel van 'uiterst onaangenaam' tot 'uiterst aangenaam'.

Soms helpt het voor bedrijfsspecifieke situaties om een hinderenquête uit te voeren, vaak in de vorm van een TLO (telefonisch leefbaarheidsonderzoek). Aan de hand van de resultaten van een TLO kan men een relatie leggen tussen de geurimmissie en de geurhinder in de omgeving van het bedrijf.

Er is nog geen methodiek beschikbaar om de hinderlijkheid van een geur objectief vast te stellen. Men experimenteert met zogenaamde e-noses (elektronische neuzen): compacte meetinstrumenten die de verandering in de samenstelling van lucht registreren. Dit is een veelbelovende ontwikkeling. De kwantitatieve bepaling van geur is nog niet zo ver dat de inzet van e-noses voor geurhinder altijd effectief is.

[1] Haalbaarheid van een genormaliseerde methode voor de bepaling van geurhinder en geurhinderpotentieel, PRA, Rapportnr. NOVE98A5, December 1999.